Kartka papieru
Autorem artykułu jest Ferdis
Wyobraźmy sobie, że kartka papieru, którą wypełnimy pismem symbolizuje naszą przestrzeń życiową. Ze sposobu rozmieszczenia naszego tekstu na tej ograniczonej przestrzeni możliwe jest odczytanie naszego podejścia do życia i otaczającej nas rzeczywistości.
Załóżmy jeszcze, że lewa strona kartki symbolizuje przeszłość, stanowi również punkt początkowy naszego pisma, prawa zaś mówi nam o naszych celach i przyszłości.
Ze sposobu rozmieszczenia tekstu na kartce papieru możemy dowiedzieć się nie tylko o guście autora, jego społecznych, kulturalnych i artystycznych zainteresowaniach lub ich braku. Możemy również wnioskować, czy autor tekstu jest osobą dokładną, pracowitą, a może leniwa i rozrzutną lub niechlujną i skąpą. Styl wykorzystania przestrzeni pisarskiej wskaże nam również, czy piszący ma poczucie własnej wartości i czy potrafi poprawnie ułożyć sobie stosunki z innymi ludźmi.
Żeby można było dokonać analizy pisma i wyciągnąć trafne wnioski na podstawie jego rozmieszczenia na kartce papieru, bardzo istotne jest by próbka pisma sporządzona została na czystym, nie liniowanej arkuszu papieru a ilość tekstu nie była mniejsza niż dwie strony. Na podstawie dziesiątków tysięcy przeanalizowanych pod tym kątem próbek pisma ręcznego przyjęto, że normalny margines po lewej stronie tekstu mieści się w granicach od 1,5 do 2,5 cm.
Prawy, normalny (jeżeli tak można powiedzieć) margines jest węższy i mieści się w granicach pomiędzy 1,0 - 1,5 cm. Normalny górny margines wynosi 2,0 – 3,5 cm, zaś dolny powinien mieścić się pomiędzy 2,0 – 2,5 cm. Wszelkie odstępstwa od wymienionych powyżej wielkości świadczą o dysproporcji.
Jeżeli analizowany przez nas tekst otacza ramka proporcjonalnych marginesów świadczy, że piszący jest dokładny w każdym swoim działaniu, świadomy związków społecznych, jest opanowany i zorganizowany, posiada zmysł estetyczny. Jeżeli zaś lewy margines jest wyraźnie szerszy od 2,5 cm może to mówić o uciekaniu autora tekstu od przeszłości, o jego niezależności i rozmachu w działaniach, o sporej energii życiowej, komunikatywności oraz odwadze w stawianiu czoła wszelkim problemom.
Szeroki prawy margines mówi nam natomiast o tym że piszący obawia się o swoją przyszłość, jest nadwrażliwy, powściągliwy i nieśmiały. Gdy wszystkie marginesy są zdecydowanie szerokie z dużym prawdopodobieństwem mamy do czynienia z osobą uzdolniona artystycznie, wrażliwą na barwy i formy, ale też wycofaną, powściągliwą i kładącą duży nacisk na sprawy finansowe.
Gdy margines z lewej strony rozszerza się świadczy to o skłonności piszącego do zapominania o przeszłości, życiu teraźniejszością, optymizmie i spokoju. W przypadku zaś gdy lewy margines zwęża się, świadczyć to może o zmęczeniu wewnętrznym lub depresji spowodowanej przepracowaniem lub pośpiechem. Autor tekstu niestety nie potrafi uwolnić się od przeszłości, jest ostrożny i bardzo oszczędny.
Oszczędność granicząca ze skąpstwem to oprócz braku rozwagi i powściągliwości typowe cech piszących, którzy pozostawiają bardzo wąskie marginesy zarówno po lewej, jak i po prawej stronie. Gdy wszystkie marginesy a więc: lewy, prawy, górny i dolny są bardzo wąskie to mówi nam, ze mamy do czynienia z człowiekiem, który stara się usunąć wszelkie ograniczające go bariery, budzić może przy tym zarówno pozytywne jak i negatywne reakcje otoczenia, na pewno zaś zbyt dużo mówi i jest pozbawiony poczucia estetyki.
W przypadku, gdy lewy margines jest nierówny mamy do czynienia z osobą buntowniczą i lekceważącą ogólnie przyjęte zasady współżycia społecznego. Autor takiego tekstu jest pozbawiony wewnętrznego ładu i równowagi. Nierówny prawy margines świadczy o zmienności nastrojów piszącego, którego czyny i reakcje bywają nieprzewidywalne.
Skromność i niekonwencjonalność oraz szacunek wobec adresata to cechy osób, które pozostawiają zdecydowanie duży margines górny. Jeśli duży jest margines dolny świadczyć to może o braku zainteresowania dla otoczenia, dużej rezerwie do rzeczywistości, idealizmie i powściągliwości. Bardzo mały górny margines mówi o autorze tekstu, że jest on bezpośredni, niekonwencjonalny ale i obojętny oraz nie okazujący szacunku dla bliźnich. Na podstawie niewielkiego dolnego margines natomiast możemy domniemywać o potrzebie kontaktów z otoczeniem, czasami o skłonności do depresji a także o sentymentalizmie i materializmie.
W rękopisach można spotkać mnóstwo odmian lewych, prawych, górnych i dolnych marginesów, a każda z nich mówi coś o człowieku – autorze pisemnej wypowiedzi. Na różne sposoby odmiany te są interpretowane przez różnych grafologów z różnych szkół grafologicznych. Przedstawiona skrótowo powyżej interpretacja niektórych najczęściej spotykanych rodzajów marginesów, jest jedną z wielu.
Pewne charakterystyczne cechy interpretujące zagospodarowanie przez piszącego przestrzeni czystej kartki papieru są jednak powtarzalne i uniwersalne dla wielu szkół grafologicznych.
Bywają jednak i inne interpretacje np.: francuska grafolog Surany, przewodnicząca Institut National de la Graphologie Scientifque uważała, że lewy margines mówi o stosunku piszącego do matki (brak marginesu to nadmierne przywiązanie i uczucie zdominowania), a prawy o stosunku do ojca i ogólnie do autorytetów.
W jednym większość grafologów się zgadza, a mianowicie przy analizie tekstów pisanych ręcznie szczególną uwagę zwraca się na lewy margines. Mniejsze znaczenie przywiązuje się do prawego górnego i dolnego marginesu, chociaż nie należy ich lekceważyć. Pewne jest jednak to, że niektórych drobnych dysproporcji w marginesach można nie brać pod uwagę, gdyż idealne i proporcjonalne marginesy występują niezwykle rzadko.
Alfred Spychała
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz